Prawo do żądania usunięcia linków z wyszukiwarki internetowej i do „bycia zapomnianym” w świetle wyroku Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej z dnia 24 września 2019 r. w sprawie C-507/17, Google Inc.

W dniu 24 września 2019 r. Trybunał Sprawiedliwości Unii Europejskiej wydał w sprawie C-507/17, Google LLC, następca prawny Google Inc. / Commission nationale de l’informatique et des libertés (CNIL) wyrok, w którym dokonał wykładni przepisów artykułu 12 lit. b) i art. 14 akapit pierwszy lit. a) dyrektywy 95/46/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 24 października 1995 r. w sprawie ochrony osób fizycznych w zakresie przetwarzania danych osobowych i swobodnego przepływu tych danych (Dz.Urz.UE.L z 1995 r., Nr 281, s. 31) oraz art. 17 ust. 1 rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2016/679 z dnia 27 kwietnia 2016 r. w sprawie ochrony osób fizycznych w związku z przetwarzaniem danych osobowych i w sprawie swobodnego przepływu takich danych oraz uchylenia dyrektywy 95/46 (ogólnego rozporządzenia o ochronie danych, Dz. Urz. UE. L z 2016 r., Nr 119, s. 1).

Zgodnie z wyrokiem Trybunału powyższe przepisy należy interpretować w ten sposób, że „w sytuacji gdy operator wyszukiwarki uwzględnia żądanie usunięcia linków na podstawie wskazanych przepisów, jest on zobowiązany do usunięcia owych linków nie ze wszystkich wersji swojej wyszukiwarki, ale z tych wersji wyszukiwarki, które odpowiadają wszystkim państwom członkowskim, w razie konieczności w powiązaniu z zastosowaniem środków, które spełniają wymogi przewidziane prawem i które rzeczywiście uniemożliwiają internautom – przeprowadzającym, z terytorium któregoś z państw członkowskich, wyszukiwania w oparciu o imię i nazwisko osoby, której dane dotyczą – uzyskanie, dzięki liście wyników wyświetlonej po przeprowadzeniu tego wyszukiwania, dostępu do linków będących przedmiotem rzeczonego wniosku, lub przynajmniej poważnie zniechęcają ich do uzyskania dostępu do owych linków”.

Zważywszy na treść powyższego wyroku, należy przypomnieć, iż prawo do usunięcia danych, w tym usunięcia linków, będące elementem tzw. „prawa do bycia zapomnianym” wynika wprost z przepisu art. 17 ust. 1 RODO, zgodnie z którym osoba, której dane dotyczą, ma prawo żądania od administratora niezwłocznego usunięcia dotyczących jej danych osobowych, a administrator ma obowiązek bez zbędnej zwłoki usunąć dane osobowe, jeżeli zachodzi jedna z  okoliczności wymienionych w przepisie, np. dane osobowe nie są już niezbędne do celów, w których zostały zebrane lub w inny sposób przetwarzane, uprawniony cofnął zgodę, bądź dane osobowe były przetwarzane niezgodnie z prawem.

Wyżej cytowany wyrok precyzuje, iż w zakresie w jakim żądanie usunięcia danych skierowane jest w stosunku do operatora wyszukiwarki, to operator ten nie ma obowiązku usunięcia linków ze wszystkich wersji swojej wyszukiwarki, lecz jedynie z tych wersji, które odpowiadają wszystkim państwom członkowskim Unii Europejskiej.

Prawo do bycia zapomnianym nie jest zatem absolutne i doznaje pewnych ograniczeń, o czym należy pamiętać formułując na jego podstawie określone roszczenia i żądania.