Podatki: Nie każde odroczenie terminu zapłaty podatku stanowi pomoc publiczną

W przełomowym orzeczeniu WSA w Warszawie z dnia 22 kwietnia 2021 roku (sygn. akt III SA/Wa 2288/20) uznał, że udzielone w związku z negatywnymi skutkami pandemii COVID-19 odroczenie terminu płatności podatku nie było pomocą publiczną dla Spółki, podlegającą limitom wynikającym z przepisów unijnych.

Spółka zakwestionowała stanowisko organu podatkowego, który uznał udzielone spółce odroczenie terminu zapłaty zaległości podatkowej w wysokości 1,7 mln za pomoc de minimis, czyli pomoc publiczną. W szczególności organ argumentował, że już samo odstąpienie od naliczenia tzw. opłaty prolongacyjnej przez organ stanowiło, że odroczenie to miało charakter pomocy publicznej (nie odbywało się bowiem na warunkach rynkowych). Należy zauważyć, że zgodnie z przepisami unijnymi, pomoc de minimis podlega limitowi w trzyletnim okresie do wysokości 200 000 euro, i to w odniesieniu nie tylko do konkretnego podmiotu, ale wszystkich podmiotów z nim powiązanych.

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie przyznał rację spółce, ustalając, że udzielone odroczenie nie stanowiło pomocy publicznej, w tym de minimis. Przede wszystkim, w ocenie Sądu, pomoc udzielana w związku z pandemią COVID-19 ma swoje bezpośrednie źródło w ustawach, tzw. tarczach antykryzysowych, które nie przewidują w ogóle nakładania w takim przypadku opłat prolongacyjnych, zatem organ nie miał innego wyjścia, jak takiej opłaty nie nakładać. Jednocześnie Sąd podkreślił, że powodem udzielenie Spółce spornego odroczenia było działanie siły wyższej, niezależnie do planów Spółki i jej zdolności do umiejętnego gospodarowania i czerpania zysków z prowadzonej działalności. Tym samym udzielona pomoc nie powinna kwalifikować się jako pomoc podlegająca wskazanym powyżej ograniczeniom.

Wyrok nie jest prawomocny, ale stanowi istotną wskazówkę dla podatników o możliwym kierunku orzecznictwa w tym zakresie (stan pandemii wciąż obowiązuje), oraz może skłonić fiskus do zmiany podejścia